Reisverslag Italie 13/14/15/16 april 2017, geschreven door Nel, meeste foto's zijn gemaakt door Mandy en Petra

Onze “studiereis” naar Italië begint op vliegveld Eindhoven, alwaar we met zijn vieren hebben afgesproken, Laura, Petra, Mandy en ik.
Als we compleet zijn checken Petra en Laura hun koffer in (die hebben niet genoeg aan een trolley met een inhoud van 10 kilo. Voor 4 dagen!).
Daarna lopen we naar de instapkaart- en bagagecontrole. Natuurlijk gaat 2 x het alarm af (voor Petra en mij) en worden we grondig onderzocht.
De toon is gezet. Na de controle kunnen we even relaxen in de terminal.
Eenmaal in het vliegtuig gaat al onze aandacht uit naar Mandy, die vandaag voor het eerst vliegt.
Dat gaat eigenlijk heel goed, het is een relaxte, niet al te lange vlucht. Tot we met een klap op Italië’s bodem vallen. We schrikken er allemaal een beetje van.





We halen de ingecheckte koffer op en eenmaal buiten gaan we op zoek naar het busje, dat ons naar het auto-verhuurbedrijf zal brengen.
Het busje is vrij snel gevonden en in no-time staan we bij het vervoersbedrijf de formaliteiten in te vullen. En dan begint pas echt onze once-in-a-lifetime-experience.

Over een volle tweebaansweg rijden we in laag tempo de 57 kilometer naar Darfo. De omgeving is prachtig!
Bij een schitterend meer stoppen we even om te genieten van de schoonheid en om foto’s te maken.
De prachtig gekleurde huizen weerspiegelen in het water. Op de achtergrond de bergen met hier en daar nog wat sneeuw. We zijn er even stil van.
Eenmaal in Darfo aangekomen gaan we op zoek naar ons hotel om in te checken en ons even op te frissen. Daarna gaan we op zoek naar een restaurant.
We bestellen een overheerlijke pizza en gunnen ons daarna nog een toetje.
Lekker! Lekker! Ikzelf neem iets met chocolade, Petra iets in de vorm van een hartje en Laura heeft zin in een Sorbetta.
Heerlijk, een sorbet. Met 3 verschillende smaken nog wel!
Je had het gezicht van Laura moeten zien, als er een glaasje voor haar wordt neergezet, met daarin een melkachtige substantie en een rietje.
De verbazing. De teleurstelling. We brullen van het lachen en gelukkig kan Laura ook meedoen.
Later vertelt ze, dat, toen de ober met dat glaasje op ons tafeltje afkwam, ze dacht: nee, dat is niet voor mij, want ik heb ijs besteld. 3 Bollen. Gelukkig is het toetje wel heel lekker!
Na het diner gaan we terug naar het hotel om te genieten van onze nachtrust. We spreken af dat we rond half 9 ontbijten.





De volgende ochtend piept om 7.10 uur het eerste berichtje de groepsapp binnen: “Wij zijn wakker, jullie ook?” En inderdaad, we zijn allemaal wakker.
Wat een hitte op de kamer. Ik heb slecht geslapen, ben eigenlijk de hele nacht bezig geweest om een aangename temperatuur te bewerkstelligen, wat niet lukte.
Mijn hoofd staat op knappen en ik heb keelpijn. En ik ben niet de enige. Petra voelt zich een beetje grieperig. Hopelijk wordt dat snel beter, want we hebben haar nodig.
We spreken om 8 uur af in de ontbijtzaal.
Na het ontbijt bezoeken we even het plaatselijke marktje, waar we wat fruit voor onderweg en een jurkje voor Mandy kopen en dan checken we uit. We hebben vandaag een missie!



Ons eerste bezoekje van deze dag betreft Fausto. Na een hartelijke begroeting bewonderen we de schitterende omgeving en de heerlijke tuin.
De tuin is opgebouwd uit terrassen, met veel gras en planten en bomen en ik ben er zeker van dat er binnenkort een hoop bloemen tevoorschijn zullen komen.
Ik zie overal knoppen, die staan te popelen om open te barsten.
Op de achtergrond de bergen, met hier en daar nog wat sneeuw op de toppen. We stelen nog wat flora voor thuis.
Op het bovenste terras zijn de verblijven van de honden.
Mooie ruimtes, lekker in het gras. Natuurlijk zijn we al begroet met een luid geblaf. Ook op het wat lagergelegen terras zijn nog wat hondenverblijven.

Na een kopje koffie en wat small-talk bekijken we de honden.
Eén voor één toont Fausto ons zijn prachtige honden.
De trots straalt er vanaf. Tijdens onze reis zullen we ervaren dat de fokkers in het algemeen heel goed weten wat de plus- en minpunten van hun honden zijn.
Die worden ook zeker benoemd. Soms verschillen de meningen, maar dat mag.
Fausto toont zijn honden in mooie pose’s, met veel liefde. Hij toont het gangwerk en bij veel honden is dat indrukwekkend.
En Mandy maakt op professionele wijze foto’s van al dat moois. Laura maakt ook foto’s, maar eigenlijk wil zij vooral aan de honden zitten, knuffelen, voelen en erover praten.
Petra en ik zijn druk in de weer met onze telefoons.
Er is zoveel te zien, voelen, ruiken, praten, fotograferen, discussiëren, dat de tijd voorbij vliegt!
Eigenlijk veel te laat nemen we afscheid van Fausto. Vanavond zullen we hem weer treffen bij Katja en Felice.




Dan vertrekken we naar Ivan. Eigenlijk een uur te laat. “Te laat” wordt een beetje het thema van onze reis.
Het terrein waar we moeten zijn bevindt zich op 1 uur en 3 kwartier rijden.
Inmiddels is het al middag geworden en besluiten we om, voordat we op het terrein zijn, even een supermarkt binnen te gaan om iets te eten te scoren.
Leuk weer, zo’n Italiaanse supermarkt. Nèt weer even ander dan bij ons.
Andere producten, andere sfeer. We nemen wat broodjes, kaas, prosciuto, yoghurtje, water én Canolli’s een Siciliaanse lekkernij.
Op de stoep op een parkeerplaats lunchen we in het zonnetje, we horen de Cane Corso’s op de achtergrond.
Een verschrikkelijk, abominabel weggetje leidt ons naar het terrein waar voor ons een nieuwe wereld open gaat.

Overal staan mensen met Cane Corso’s.. Op het gras, op het terras, rondom het trainingsveld, bij de kennels.
We trekken nogal wat bekijks, het lijkt erop of de mensen zijn ingelicht over het “hoge” bezoek uit Nederland. Overal vriendelijk lachende, knikkende, pratende mensen.
En overal Cane Corso’s. Jong, oud. Groot, klein. Alle soorten, maten en kleuren. En allemaal een soort van bezig.
Achter het terras is Ivan in een gesprek verwikkeld, hij knikt ons vriendelijk toe.
Hij beëindigd het gesprek en komt dan met uitgestoken hand op ons af, met in zijn kielzog onze tolk, Vicky.
Als we kennis gemaakt hebben is de eerste vraag: ”Wat willen jullie als eerste zien?”. Dat is een lastige. We zijn overweldigd door alle bedrijvigheid.
Omdat de gevorderde honden bezig zijn met de training voor Cal2 en IPO besluiten we eerst daar te gaan kijken.
Deze training is gericht op de werkende hond. IPO bestaat uit verdedigingswerk/pakwerk, speuren en appèl Het is fascinerend om te zien hoe deze honden zo ontzettend goed onder appèl staan.
We kijken naar het onderdeel “pakwerk”.
Zodra ze de trainer, Alfredo, in de smiezen krijgen, staan ze te popelen om een aanval uit te voeren op de “Sleeve”, maar ze bedwingen hun verlangen, omdat de baas dat van ze vraagt.
De hond, die aan de beurt is, rukt aan de lijn, hevig blaffend, maar als hij de opdracht krijgt om te zitten, gaat hij zitten.
Net zo lang, tot hij toestemming krijgt om in de aanval te gaan. Hij bijt op de “mouw” om hem nooit meer los te laten.
Op het commando “los!” (ik ken de Italiaanse term niet) laat hij de mouw, weliswaar met grote tegenzin, los.
De ene hond is hier al verder is dan de andere. Maar uiteindelijk streven ze er naar om hun “trofee” mee naar huis te nemen. Wat nooit gebeurt.
De honden wisselen elkaar af.

Eén hond, de hond van Marco en Daniela, ligt, zo lijkt het, ontspannen in het gras, zijn blik gericht op het veld waar het pakwerk zich afspeelt.
Maar schijn bedriegt: deze hond is aan het werk. Hij heeft de opdracht gekregen om daar te liggen en te focussen op zijn baas, die de pakwerktraining verzorgt.
Tien minuten, een kwartier ligt hij daar. En dan graast hij even aan het gras.
Maar dat is niet de bedoeling! Hij wordt onmiddellijk van grote afstand, tot de orde geroepen en onmiddellijk is hij weer gefocust op zijn baas.

Ondertussen komen er steeds meer mensen met pups het terrein op.
De puppycursus gaat beginnen. Die kleine pups, die op een speelse manier reeds de basisbeginselen van het IPO leren, ieder op zijn eigen tempo en naar zijn eigen vermogen.
Wat mij enorm ontroert is het geduld en de liefde waarmee deze dieren omringd worden.
Je moet toch wel heel veel verstand hebben van de Cane Corso om op deze manier de honden te blijven boeien. Wat een vertrouwen stralen de trainers uit.
Misschien is dat wel, wat mij (en mijn mede-reizigers) het meeste raakt: hier voel, ruik, proef, zie en hoor je Cane Corso.

Dan zie ik een gemuilkorfde hond.
Hij loopt tussen zijn baas en Alfredo. Vicky vertelt dat dit een uit Turkije geïmporteerde hond is, die erg onzeker is en lastig te handlen.
Hij is hier om vertrouwen te leren krijgen in andere mensen en zich minder vast te klampen aan zijn baas.
Op het moment dat Alfredo zich plaatst tussen de baas en de hond raakt de hond enigszins in paniek.
Hij duldt niemand tussen hem en de baas. Hij wringt zich in allerlei bochten om dichtbij zijn baas te zijn.
Dan roept Alfredo met harde stem: “No”, en duwt het hoofd van de hond terug. Vervolgens praat hij zachtjes en streelt de angstige hond.
Je ziet de hond kalmeren. Dit ritueel herhaalt zich een aantal keer, totdat de hond Alfredo tussen hem en zijn baas tolereert.
Het is ontroerend om te zien hoe de houding en lichaamstaal van de hond verandert.
Bij de volgende oefening wordt een groepje medecursisten ingeschakeld.
Zij vormen een groep, waar Alfredo, de baas van de hond en de hond dwars doorheen lopen. De houding van Alfredo straalt uit dat de hond niks te vrezen heeft.
Zelfs als Alfredo blijft staan en, na een handenschudden, een gesprek aangaat met een van de mensen van de groep, gaat de hond rustig zitten en wacht tot het gesprek beëindigd is.
Vervolgens worden 2 mannen uitgenodigd om met elkaar een discussie aan te gaan.
Met een hoop Italiaanse drukte lijkt het alsof er ruzie is. Tijdens de oefening streelt Alfredo de hond voortdurend en spreekt hem bemoedigend toe. En de hond blijft heel rustig.
Een hele tijd later zie ik de drie aan de overkant van het veld lopen, waar de andere honden aan het trainen zijn.
Oneindig veel geduld, liefde en duidelijkheid zijn hier het credo.

Aan het eind van ons bezoek worden we rondgeleid door de kennel.
We zien een heleboel blaffende, opgewonden honden in kennels.
Als we op het omheinde grasveld achter de kennels komen worden ons één voor één de honden van Ivan en zijn partner Emilia getoond.
Ivan heeft bij alle honden een verhaal. Hij vertelt over de afstamming, de nestjes, de leeftijd, sommige honden worden besproken op hun sterke en zwakke kanten.
Een hond in het bijzonder maakt veel indruk op ons.
Niet vanwege zijn schoonheid, maar vanwege zijn tragische verhaal.
Hij kwam bij Ivan nadat hij door zijn vorig baas vreselijk was mishandeld.
In elkaar geslagen en getrapt, er was bijna geen bot in zijn lichaam meer heel. Angstig, broodmager en lamgeslagen.
Het enige wat daar nu nog van te zien is, dat de hond wat mankt, maar hij zit goed in zijn vacht en hij speelt als een jonge hond met de andere honden op de speelweide.
Wat hebben we mooie honden gezien.
Op het trainingsveld en op de speelweide. Wat hebben we genoten van de gastvrijheid en van de deskundigheid waarmee er met de honden werd omgegaan.












Eigenlijk zijn we met zijn allen wel een beetje aan het eind van ons Latijn.
Zoveel informatie, zoveel indrukken.
Maar de dag is nog niet voorbij! Veel later dan we van plan waren gaan we op weg naar Katja en Felice.
Een rit van anderhalf uur. We bellen onze verwachte aankomsttijd door: 20.00 uur. In de auto eten we nog wat fruit en niet te vergeten de Canolli’s.
Petra brengt ons veilig op de plaats van bestemming.
Bij het adres aangekomen rijst er enige twijfel: we horen helemaal geen hondengeblaf!
En plotseling weet ik het ook niet meer zeker. Ik ben er al eens geweest, maar aarzel nu toch.
Laura moet vreselijk nodig plassen.
Ze is zo blij dat ze het uiteindelijk gered heeft, maar als er, nadat we op de bel gedrukt hebben, niet meteen wordt opengedaan, houdt ze het niet meer en leegt ze haar blaas, onder luid gelach van ons, op de oprit.
En dan worden we allerhartelijkst begroet door Katja en Felice.
En door een paar honden. We zijn ontzettend blij om elkaar weer te zien.
Wat ziet het er prachtig uit allemaal! Hoewel er nog steeds hard gewerkt wordt liggen de woning en de tuin er prachtig bij.
Op het terras wanen we ons in het paradijs. Schitterende vergezichten, lekker zonnetje, lieve mensen. Fijn om je zo welkom te voelen.
We hebben een hoop “bij te kletsen”! Onder het genot van een drankje en een schaal overheerlijke bruschetta’s genieten we van het samenzijn.
De vriendelijke honden bedelen om beurten om aandacht en komen gezellig bij ons op de bank zitten.
Katja is zichtbaar ontroerd door ons meegebrachte cadeau, een afbeelding in plexiglas van haar “Stamhond” Arek.
Inmiddels heeft ook Fausto zich bij ons gevoegd.
Het is een genot om de discussies tussen Fausto en Felice mee te maken.
De gesprekken gaan, natuurlijk, over de Cane Corso. En natuurlijk zijn ze het niet altijd met elkaar eens, Dat levert heerlijke gesprekken op, waar ik nog veel van kan leren.
Nadat we onze slaapplekken geïnspecteerd hebben gaan we nog even, in het donker, naar de nieuwe buitenhokken.
In een van de prachtige ruimtes zit een nest van Fury en Thor.
Wat een beauty’s!
Als we de honden daar bewonderd hebben gaan we naar binnen. Daar staat ons een heerlijke barbecue te wachten.
Wat hebben we gekletst, gelachen, gegeten, gedronken en genoten.










Dan is het (al lang en breed) bedtijd.
Mijn hemel, wat ben ik moe. Ik stort al snel in slaap, met Petra als beschermengel boven me in het stapelbed.
Omdat ik bang ben dat ik anderen met mijn nachtelijke geluiden uit hun slaap houd, ben ik erg onrustig.
Ondanks de fijne slaapplek word ik vaak wakker en als het de volgende ochtend tijd is om op te staan heb ik knetterende hoofdpijn en voel ik me misselijk.
Het ontbijt laat ik aan me voorbij gaan. Eigenlijk wil ik NIETS missen, maar toch ga ik nog even terug naar bed.
Ik val weer als een blok in slaap.
Na mijn schoonheidsslaapje hoor ik de anderen buiten in de olijfboomgaard.
Ik haast me om er bij te zijn.
Buiten tref ik een betoverend tafereel aan: 6 vrienden, zittend in het gras onder een stralende zon, omringd door 8 speelse puppy’s, een halfbroertje van de pups en de moederhond.
Ondank het feit, dat we eigenlijk weg moeten, nemen we toch nog even de tijd om te lunchen.
Na de lunch lopen we langs de gedenkplek van Jaws. Mooi, zoals de tuinman het gemaakt heeft.
In het midden een ….boompje, omring door witte rozen. Een mooi eerbetoon aan een geweldige reu.











Een autorit van twee uur en drie kwartier brengt ons op onze volgende bestemming.
Wat hebben we ontzettend veel gekletst en gelachen. Hoewel Petra helemaal niet lekker is (een beetje grieperig) voelt ze zich toch in staat om te chauffeuren.
Gelukkig maar, want we hebben alle vertrouwen in haar chauffeurskunsten.
Op een gegeven moment moeten we echter allemaal zo verschrikkelijk lachen, dat de auto even aan de kant van de weg moet, omdat de tranen over Petra’s wangen lopen.

Onderweg moet er natuurlijk nog een sanitaire stop gemaakt worden en kopen we nog wat proviand en dan komen we eindelijk aan in Cesena.
Morena en Andrea van “Impero Mayokennel” staan ons al op te wachten, samen met een tolk, en we worden vriendelijk ontvangen op hun prachtige terrein.
Na de koffie worden ons één voor één de honden geshowd.
Opvallend is, dat Andrea meteen de kwaliteiten en de fouten van zijn honden noemt.
De perfecte Cane Corso bestaat niet. Elke hond heeft zijn fouten. Maar wat een mooie honden zien we daar.
De honden worden op een humoristische manier gepresenteerd.
Soms met een stukje trek-werk, soms mooi in stand, de groten op de grond, de kleintjes op de tafel. Dan weer mag een hond apporteren, de puppy’s rennen en spelen.
One, Dom, Ludovico, ze passeren allemaal de revue. Havana, Zena, Nevaia my passion. Kampioenen in verscheidene disciplines. Mooi werk, Andrea en Morena!
We lopen langs de kennels en bewonderen de mooie ruimtes en de buitenverblijven.
Aan het eind van ons bezoek mogen we nog even een kijkje nemen in de “keuken”.
In een lange gang hangen allerlei oorkondes, foto’s, certificaten. Er staan bekers en er hangen rozetten.
Op grote lijsten staat beschreven wat de honden aan medicijnen en/of supplementen krijgen. Er staan zakken met voer in alle kleuren en maten.
En dan krijgen we nog een piepjong pupje te zien. Het hondje is 1 week oud. Té schattig. Er ligt dus een nestje binnen.
Vlak voordat we gaan laat Andrea vol trots een fotoboek zien met foto’s van honden van allerlei Italiaanse fokkers.
Er staan ook foto’s in van zijn honden.
Misschien wel een goed idee voor onze Nederlandse fokkers.








Na een heerlijk diner in een ons aanbevolen restaurant gaan we naar het hotel.
Heerlijk. Wat een fijn hotel. Schoon, fris, fijne bedden, zalige douche. Lekker slapen!
Het ontbijt is voortreffelijk en gevarieerd. Zo kunnen we er wel weer een tijdje tegen.
Op onze laatste dag hebben we geen afspraken.
Gelukkig. Hoewel in eerste instantie ook op de laatste dag nog een kennelbezoek stond gepland, hebben we daar, vanwege het overvolle programma, van afgezien.
We zijn moe, overladen met indrukken en informatie.
We rijden naar Sirmione, aan het Gardameer.
Toeristisch genieten we van dit prachtige stadje.
Een hapje eten aan het meer, een gigantische Italiaanse ijsco. En kletsen. Kletsen! We hebben zoveel te verwerken!










Dan brengen we de auto terug naar het verhuurbedrijf en worden we op het vliegveld afgezet met een transfer-busje.
We raken niet uitgepraat. Een aantal honden wordt opnieuw besproken, meningen verschillen, of komen overeen.
Dat is iets wat ik tijdens deze reis wel geleerd heb: de inzichten over hoe ons ras er uit moet zien verschilt nogal.
Ieder heeft zijn voorkeuren. Natuurlijk is er de rasstandaard en natuurlijk zijn er keuringen.
Maar als je ervan uitgaat dat geen Cane Corso perfect is en dat elke hond fouten heeft, dat elk type te betwisten valt, maar dat ook elk type kampioen kan worden dan is er nog stof genoeg om over te stoeien.